یکی از محصولاتی که مدتی است وارد بازار لبنیات شده و اتفاقا طرفداران زیادی، مخصوصا در بین بچه‌ها پیدا کرده، شیرهای طعم‌دار است؛ از شیرکاکائو و شیر موز گرفته تا شیرطالبی و شیرخرما.
در این مطلب به تفاوت‌های موجوددر شیرهای ساده و طعم‌دار پرداخته شده است؛ با ما همراه باشید.
- یکی از مهم‌ترین تفاوت‌های شیرهای طعم‌دار و معمولی، شکر فراوان موجود در این محصولات است. دلیل افزودن این همه شکر به شیرهای طعم‌دار چیست؟
میزان شکر افزوده‌شده به شیرهای طعم‌دار، با توجه به نوع طعم‌دهنده موجود در آن، نسبتا زیاد است. این شکر برای ایجاد طعم شیرین‌تر به این شیرها اضافه می‌شود تا کودکان و افرادی که تمایل چندانی به مصرف شیر ندارند، بتوانند طعم آن را بهتر تحمل کنند. به‌طور کلی، بیشتر افراد به‌سادگی طعم‌های شیرین را می‌پذیرند و اصولا شیرهای طعم‌دار هم با هدف تنوع بخشیدن به سبد غذایی خانوار و تامین سلیقه غذایی افراد پا به بازار گذاشته‌اند. اگر به شیرهای طعم‌دار در صنعت، شکر افزوده نشود، طعم آنها چندان مورد پسند قرار نخواهد گرفت.
- مهم‌ترین طعم‌دهنده‌هایی که به شیرهای طعم‌دار افزوده می‌شوند، چیست؟
برای تولید شیرهای طعم‌دار، مقداری اسانس، کنسانتره طبیعی میوه، آبمیوه‌های طبیعی، رنگ‌های طبیعی یا پودر کاکائو را بر اساس استانداردهای موجود به شیرهای سفید ساده و تازه اضافه می‌کنند تا با کمک این طعم‌دهنده‌ها و رنگ‌های کاملا طبیعی، محصولی جدید عرضه شود.
- نمی‌توان به‌جای شکر از شیرین‌کننده‌های سالم‌تر یا کم‌کالری‌تر برای تولید شیرهای طعم‌دار استفاده کرد؟
چرا، شکر فراوان موجود در این محصولات، علاوه بر تغییر ذائقه مصرف‌کننده (که بیشتر هم کودکان هستند)، می‌تواند افزایش دریافت کالری روزانه و ابتلا به اضافه‌وزن و چاقی را به دنبال داشته باشد. از این‌رو، بهتر است استاندارد و قانونی برای تولید چنین محصولاتی در نظر گرفته شود تا از شیرین‌کننده‌های کم‌کالری مانند استویا یا در مواردی هم از شیرین‌کننده‌های طبیعی مانند عسل برای تولید این محصولات استفاده شود. به‌طور کلی، نمی‌توان حذف هرگونه شیرین‌کننده اضافی را از شیرهای طعم‌دار پیشنهاد یا حتی تصور کرد زیرا در این صورت، طعم نهایی آنها دیگر مطلوب و موردپسند نخواهد بود.
- آیا امکان استفاده از شیر خشک یا شیرهایی با کیفیت پایین‌تر برای تولید شیرهای طعم‌دار وجود دارد؟
براساس قانون و استاندارد، شیرهای طعم‌دار هم باید از مواد اولیه تازه و سالم تهیه شوند. یعنی کارخانه‌های معتبر، از شیرخشک یا شیرهای بی‌کیفیت برای تولید شیر طعم‌دار استفاده نمی‌کنند با این حال ممکن است برخی تولیدکنندگان، حجمی از شیرخشک هم به شیرهای طعم‌دارشان بیفزایند که البته این کار مشکلی از نظر سلامت برای مصرف‌کننده ایجاد نمی‌کند.
- آیا شیرهای طعم‌دار، حاوی افزودنی یا نگهدارنده خاصی هم هستند؟
به‌هیچ‌‌وجه به شیرهای طعم‌دار نگهدارنده نمی‌زنند. افزودنی آنها در حد طعم‌دهنده‌های طبیعی و یک نوع پایدارکننده است. پایدارکننده‌ها، ترکیب‌هایی هستند که برای معلق نگه‌داشتن کنسانتره میوه‌ها در کل فرآورده و پیشگیری از رسوب‌شان در شیر، استفاده می‌شوند و هیچ مشکلی برای سلامت مصرف‌کننده ایجاد نمی‌کنند.
- توصیه خاصی برای مصرف شیرهای طعم‌دار ندارید؟
شیرهای طعم‌دار، فقط برای ایجاد تنوع در سبد غذایی وارد بازار شده‌اند و به دلیل شکر و کالری زیادی که دارند، نمی‌توانند جایگزین شیرهای ساده شوند. مصرف مداوم این محصولات به‌‌‌وسیله بچه‌ها، باعث تغییر ذائقه آنها به سمت شیرینی و افزایش خطر ابتلا به چاقی و بیماری‌های مزمنی مانند دیابت یا ناراحتی‌های قلبی می‌شود.
اگر فرزندتان واقعا نمی‌تواند طعم شیر ساده را بپذیرد، می‌توانید خودتان در منزل شیرطعم‌دار با شکر کمتر برای او تهیه کنید. می‌توانید از عسل و خرما برای شیرین کردن شیر استفاده یا شیر را با آب هویج یا آب طالبی مخلوط کنید. کمی پودر کاکائو یا موز رنده‌شده به آن بیفزایید و خلاصه طعم مورد پسند فرزندتان را بشناسید و با سالم‌ترین راه ممکن، آن طعم را برایش ایجاد کنید. مصرف شیرهای طعم‌دار به افراد چاق، دارای اضافه‌وزن و بیماران دیابتی هم توصیه نمی‌شود.
- شیرهای طعم‌دار هم پاستوریزه یا استریلیزه می‌شوند؟
صددرصد، انواع شیرهای بسته‌بندی و صنعتی، چه ساده و چه طعم‌دار، قبل از ورود به بازار پاستوریزه یا استریلیزه می‌شوند. اگر به بسته‌بندی این محصولات دقت کنید، حتما عبارت «پاستوریزه» یا «استریلیزه» را روی آن ها می‌بینید. شیرهای پاستوریزه، ماندگاری کمتری نسبت به انواع استریلیزه دارند و باید تا زمان مصرف، داخل یخچال نگهداری شوند اما شیرهای استریل را می‌توان برای مدت طولانی‌تری حتی خارج از یخچال هم نگه داشت. نکته مهم اینجاست که هم شیرهای پاستوریزه و هم شیرهای استریل باید تا قبل از اتمام تاریخ انقضای خود، مصرف شوند و اگر در پاکت آن ها هم باز شد، در یک وعده استفاده شوند. باز ماندن در این محصولات، امکان ورود عوامل محیطی و میکروارگانیسم‌ها به داخل آن ها و ایجاد شرایط فسادشان را فراهم می‌کند.
