شاید تعجب کرده باشید و با خود بگویید مگر ما روزانه مواد شیمیایی مصرف میکنیم؟ بله، درست شنیدید. باید بدانید که تمام مواد غذایی که ما امروزه مصرف میکنیم و هر آنچه که در اطراف ما است، شیمیایی هستند.
این ایده که بین مواد شیمیایی طبیعی، مانند آنهایی که در میوه ها وسبزیجات یافت می شوند، و نسخه های مصنوعی آن مواد شیمیایی تفاوت وجود دارد، گزینه خوبی برای نگاه کردن به جهان محسوب نمی شود.
مواد شیمیایی بسیاری در مزه ها و رنگ های طبیعی میوه ها وجود دارند. برخی از آنها دارای اسامی طولانی هستند.
تمام مواد غذایی – و هر چیز دیگری در اطراف ما – از مواد شیمیایی شکل گرفته است، حال چه به صورت طبیعی و چه به صورت آزمایشگاهی. این به معنای آن است که هر چیزی که بو یا مزه می کنیم واکنشی به مواد شیمیایی است.
به عنوان مثال، بوی میخک از یک ماده شیمیایی به نام اوژنول ناشی می شود.
و دارچین، که پوست خشک شده درونی درختانی خاص است، بو و مزه خود را از ترکیب سینامالدئید دریافت می کند.
از این رو، بو و مزه های طبیعی و مصنوعی حاوی مواد شیمیایی هستند. تمایز بین طعم دهنده های طبیعی و مصنوعی به منبع مواد شیمیایی باز می گردد.
طعم دهنده های طبیعی از هر چیزی که قابل خوردن است، مانند حیوانات و سبزیجات، تهیه می شوند، حتی اگر آن چیزها در آزمایشگاه برای ایجاد بو و مزه پردازش شده باشند.
طعم دهنده های مصنوعی از هر چیز غیر قابل خوردن، مانند نفت، تهیه می شوند که برای ایجاد مواد شیمیایی طعم دهنده پردازش شده اند.
گاهی اوقات یک طعم دهنده شیمیایی می تواند از منبعی طبیعی یا مصنوعی تهیه شده باشد – مولکول نهایی مشابه است، اما مسیر ساخت آن می تواند متفاوت باشد.
مواد شیمیایی مصنوعی در طعم دهنده های مصنوعی نسبت به آن چه در منابع طبیعی مواد شیمیایی یافت می شوند، به طور کلی هزینه تولید کمتری دارند. همچنین، آنها به طور بالقوه امن‌تر هستند زیرا با دقت مورد آزمایش و استفاده قرار می گیرند. تولید آنها می تواند هرچه بیشتر دوستدار محیط زیست باشد زیرا به زمین برای پرورش مواد غذایی نیاز ندارند.
به عنوان مثال، ترکیب وانیلین مسئول مزه و بوی وانیل است. در طبیعت، وانیلین از اُرکیده بومی مکزیک تهیه می شود. اما فرآیند استخراج این ماده شیمیایی خالص و طبیعی فوق العاده زمانبر و پر هزینه است. در همین راستا، دانشمندان روشی برای تولید یک نسخه مصنوعی وانیلین در آزمایشگاه یافتند.
در سال 2006، مایو یاماماتو، پژوهشگر ژاپنی، چگونگی استخراج وانیلین از مدفوع گاو را کشف کرد. وی به واسطه این پیشرفت جایزه ایگ نوبل یا نوبل مضحک را در دانشگاه هاروارد دریافت کرد.
بیشتر مردم توجه ای به این مساله ندارند که به همان اندازه مواد شیمیایی موجود در یک مزه و بوی طبیعی می تواند در همتای مصنوعی آن نیز یافت شود. به عنوان مثال، مواد تشکیل دهنده شیمیایی مورد استفاده در ساخت بو و مزه توت فرنگی مصنوعی در یک نوشیدنی توت فرنگی مشابه با تعداد مواد شیمیایی موجود در یک توت فرنگی تازه است.
بو و مزه مصنوعی انگور از یک ماده شیمیایی در انگورهای بنفش مشتق شده است و نه انگورهای قرمز یا سبز که از فروشگاه ها خریداری می کنیم. بر همین اساس است که آب نبات ها یا نوشیدنی هایی که در آنها از طعم دهنده مصنوعی انگور استفاده شده است به رنگ بنفش هستند و مزه آنها با انگورهایی که از فروشگاه ها خریداری می کنیم، متفاوت است.
برخی طعم دهنده های طبیعی می توانند خطرناک‌تر از نمونه های مصنوعی باشند. هنگامی که به طور طبیعی استخراج شده باشد، آثاری از سیانید را می توان در بو و مزه بادام، یا بنزآلدئید، یافت.
سویای خام که سس سویا از آن تهیه می شود، نیز سمی است. سس سویا صنعتی که در فروشگاه ها خریداری می کنید از پروتئین گیاهی هیدرولیز شده تهیه می شوند و نه سویای پخته شده.
بسیاری از مردم درباره مواد شیمیایی مانند مونوسدیم گلوتامات (MSG) که به غذاها افزوده شده اند، نگران هستند. پیوند بین سردرد و مونوسدیم گلوتامات که به نام «سندرم رستوران چینی» شناخته می شود، یک افسانه است. پژوهشگران فکر می کنند نشانه های مرتبط با غذای چینی به واسطه مقادیر بالای نمک شکل می گیرند.
