پلیمرهای تراکمی درحالت مذاب تولید می شوند (یعنی اینکه واکنش دهنده ها حرارت داده می شوند تا مذاب گردند ).یا اینکه در حالت محلول هستند ( یعنی واکنش دهنده ها درحلال حل شده اند )و درحالتی دیگر واکنش بین فازی است (یعنی اینکه واکنش دهنده ها در حلال های متفاوت از لحاظ امتزاج حل شده اند ). خواص مولکولی (Molecular Properties ): این بخش برای این مورد استفاده قرارگرفته تا کمک به فهم ساختار و رفتار پلیمرها بکند وزن مولکولی یک زنجیر پلیمر خاص به وسیله ی مجموع وزن مولکولی واحدهای تکرار شونده ایجاد می شود .درمیانگین آماری پلیمرها را توصیف می کند که یکی از آنها (وزن مولکولی میانگین شماره ای است و دیگری وزن مولکولی میانگین وزنی است .) اندازه مهمترین خاصیت پلیمرهاست که به آنها اجازه ی انبارکردن اطلاعات را می دهد .(پروتئین های و نوکلئیک اسیدها )،مواد پلیمری هر عملی را که زنجیره های پلیمری یا اجزای پلیمر را کج و راست کند به خاطر می آورند . مثلاً خم کردن ،کشیده شدن ها ویا ذوب شدن ها. اندازه ی همچنین به عنوان یک تجمع درون زنجیری ثانویه به شمار می آید که توسط نیروهای واندروالس ایجاد گشته اند .برای پلیمرهای غیرقطبی ، مثلاً پلی اتیلن ، نیروی جاذبه برای هر واحد تکرار شونده کمتر از پلیمرهای قطبی است .پلی وینیل کلراید که یک پلیمر قطبی است .شامل نیروهای جاذبه ای که منشا آنها گسیختگی ساختار و نیروهای دو قطبی ، است که مجموع این نیروها از نیروهای موجود در پلی اتیلن کمتر است .پلیمرهای حاوی پیوند هیدروژنی (مثلاً پلی ساکاریدها ، پروتیئن ها و نوکلئیک ها اسیدها و نایلون است ). نیروهای جاذبه ی حتی بزرگتری نسبت به حالات قبل دارند .پیوند هیدروژنی به قدری در سلولز قوی است که موجب عدم حلالیت آن درآب تا حدی که پیوندهای بین زنجیری هیدروژنی شکسته نشوند است . پلیمرها معمولاً ترکیبی از مناطق با آرایش منظم و نواحی بدون آرایش منظم هستند . به نقاط با آرایش منظم بخش های کریستالی شده و به نواحی بی نظم بخش های آمورف گفته می شود .نواحی کریستالی زیادی صلب اند و به پلیمرها استحکام و مقاومت در برابر نیروهای خارجی را اعطا می کنند .نواحی آمورف، نیز به پلیمر خاصیت انعطاف پذیری می دهد . اکثر پلیمرهای تجاری دارای تعادل در میزان نواحی آمورف و کریستالین هستند که به پلیمرخاصیتی می دهند که هم انعطاف پذیر و هم مستحکم باشند . پلیمرها مواد ویسکوالا هستند .پلیمرهای نرم ، مثلاً پلی اتیلن و پلی پروپیلن دارای تحمل در برابر کشیدگی بالای دارند و درهنگام کشیدگی مقاومت و جهت گیری زنجیره ای پیدا می کنند . پلیمرهای ترد ،مثلاً پلی استیرن ، استقامت کافی ندارند .و درکشش های کمتر شکسته می شوند . ـ لیف (fiber )،یک ماده ی پلیمری است که بسیاربلند است و طول آن از ابعاد دیگرآن بسیار بزرگ تر است ، یک لیف یا رشته ی مقاومت کششی بالا ، سختی بالا و افزایش طول کمی درحین کشش دارد . مواد (materials ): الیاف(fibers )مواد پلیمری هستند که در یک جهت بسیار محکم اند و بیش از 100برابر عرضشان کوچکتر است . ـ الاستومرها (elastomers )که به آنها رابرتیر می گویند مواد پلیمراند که درهنگام اعمال نیرو بر آنها تغییر شکل داده و هنگامی که نیرو برداشته شود .به شکل اولیه باز می گردند . ـ پلاستیک ها ، موادی اند که خواصشان میان الیاف و الاستومرهاست .آنها سخت و انعطاف پذیر هستند .پوشش ها و چسب ها عمدتاً از مشتقات مواد پلیمری اند .البته از گروه های دیگر نیز می توانند کمک بگیرند به عنوان مثال ، پلی سیلوکسان (polysiloxanes )الاستومراست در حالی که به عنوان چسب نیزاستفاده می شوند . چسب ها و پوشش های مورد استفاده درصنعت شامل :لامینات ها ( laminates ) ـ مواد لایه مانند ، درزگیرها و بتونه ها (Sealants and Caulks )، کامپوزیت ها (composites )،غشاها ( films)، کریستال های مایع (liquid crystals )، سرامیک ها ، سیمان ها و مواد *می شود . افزودنی ها (additives ): مواد پلیمری مورد استفاده معمولاً ترکیبی از یک پلیمر و یک یا چند جزء دیگر است .که به پلیمر اضافه شده اند .و نقش بهبود و خواص ، کمک به پروسه ی تولید و ایجاد خواص جدید را دارد . مواد افزودنی می توانند جامد ، مایع و گاز باشند .افزودنی های جدید نیز مانند :پلاستیسایزها (plasticizers )، آنتی اکسیدان ها ( antioxydants )،مواد افزودنی رنگ زا ( colorants )، پرکننده ها (fillers )و تقویت کننده ها (reinforce ments )هستند . بازیافت (Recycling ): بسیاری از پلیمرها ترموپلاست (Thermoplastics )هستند. ازاین جهت این مواد را می توان پس از کاربرد دوباره ذوب و شکل دهی کرد .و با گرم کردن و فشار آنها دوباره محصولات جدید تولید کرد .بازیافت پلیمرهای ترموست (Thermosets)مشکل تر است .زیرا این پلیمرها ذوب نمی شوند و پیش از نرم شدن تخریب می شوند .این مواد در اکثر موارد آسیاب شده و به پودر نرم تبدیل می شوند .این پودر نرم با افزودنی ها (معمولاً چسب ها ، باندها (Binders )آمیخته شده و سپس شکل دهی می شوند. مواد پلیمری بشر با تلاش برای دستیابی به مواد جدید, با استفاده از مواد ألی (عمدتا هیدروکربن‌ها) موجود در طبیعت به تولید مواد مصنوعی نایل شد. این مواد عمدتا شامل عنصر کربن , هیدروژن, اکسیژن, نیتروژن و گوگرد بوده و به نام مواد پلیمری معروف هستند. مواد پلیمری یا مصنوعی کاربردهای وسیعی , از جمله در ساخت وسایل خانگی , اسباب بازی‌ها, بسته بندی‌ها , کیف و چمدان , کفش , میز و صندلی , شلنگ‌ها و لوله‌های انتقال آب , مواد پوششی به عنوان رنگ‌ها برای حفاظت از خوردگی و زینتی , لاستیک‌های اتومبیل و بالاخره به عنوان پلیمرهای مهندسی با استحکام بالا حتی در دماهای نسبتا بالا درساخت اجزایی از ماشین ألات, دارند. پلیمرها خواص فیزیکی و مکانیکی نسبتا خوب و مفیدی دارند . آنها دارای وزن مخصوص پاییین و پایداری خوب در مقابل مواد شیمیایی هستند. بعضی از آنها شفاف بوده و می‌توانند جایگزین شیشه‌ها شوند. اغلب پلیمرها عایق الکتریکی هستند. اما پلیمرهای خاصی نیز وجود دارند که تا حدودی قابلیت هدایت الکتریکی دارند . عایق بودن پلیمرها به پیوند کووالانسی موجود بین اتم‌ها در زنجیرهای مولکولی ارتباط دارد. اما تحقیقات انجام شده در سال‌های اخیر نشان داد که امکان ایجاد خاصیت هدایت الکتریکی در امتداد محور مولکولها وجود دارد. این نوع پلیمرها اساسا از پلی استیلن تشکیل شده اند. با نفوذ دادن عناصری مانند فلزات قلیایی یا هالوژنها (فرایند دوپینگ) به زنجیرهای مولکولی پلی استیلن به ترتیب نیمه هادی‌های پلیمری از نوع N و P به دست می‌آیند. افزودن عناصر یا دوپینگ سبب می‌شود که الکترون‌ها بتوانند در امتداد اتم‌های کربن در زنجیر حرکت کنند. تفلون از مواد پلیمری است که به دلیل ضریب اصطکاک پایینی که دارد به عنوان پوشش برای جلوگیری از چسبیدن مواد غذایی در وسایل پخت و پز استفاده می‌شود. ساختار پلیمر اغلب پلیمرهای متداول از پلیمریزاسیون مولکول‌های ساده آلی به نام منومر به دست می‌آیند. برای مثال پلی اتیلن (PE) پلیمری است که از پلیمریزاسیون با افزایش (ترکیب) چندین مولکول اتیلن به دست می آید. هر مولکول اتیلن یک منومر نامیده می‌شود. با ترکیب مناسبی از حرارت, فشار و کتالیزور , پیوند دوگانه بین اتم‌های کربن شکسته شده و یک پیوند ساده کووالانسی جایگزین آن می‌شود. اکنون دو انتهای آزاد این منومر به رادیکال‌های آزاد تبدیل می‌شود, به طوری که هر اتم کربن یک تک الکترون دارد که می تواند به رادیکالهای آزاد دیگر افزوده شود. از این رو در اتیلن دو محل ( مربوط به اتم کربن) وجود دارد که مولکولهای دیگر می توانند در آنجا بدان ضمیمه شوند . این مولکول با قابلیت انجام واکنش , زیر بنای پلیمرها بوده و به (مر) یا بیشتر واحد تکراری موسوم است. واحد تکراری در طول زنجیر مولکول پلیمر به تعداد دفعات زیادی تکرارمیشود. طول متوسط پلیمر به درجه پلیمرزاسیون یا تعداد واحدهای تکراری در زنجیر مولکول پلیمر بستگی دارد. بنابراین نسبت جرم مولکولی پلیمر به جرم مولکولی واحد تکرای به عنوان (درجه پلیمریزاسیون) تعریف شده است .با بزرگتر شدن زنجیر مولکولی ( در صورتی که فقط نیروهای بین مولکولی سبب اتصال مولکولها به یکدیگر شود) مقاومت حرارتی و استحکام کششی مواد پلیمری هر دو افزایش می یابند. به طور کلی فرایند پلیمریزاسیون می‌تواند به صورتهای مختلفی مانند افزایشی , مرحله‌ای و .... انجام گیرد. در پلیمریزاسیون افزایشی , تعدادی از واحدهای تکراری به یکدیگر اضافه شده و مولکول بزرگتری را به نام پلیمر تولید می کنند. در این نوع پلیمریزاسیون ابتدا در مرحله اول رادیکال آزاد, با دادن انرژی (حرارتی , نوری) به مولکول‌های اتیلین با پیوند دوگانه و شکست پیوند دوگانه , به وجود می آید. سپس رادیکال‌های آزاد با اضافه شدن به واحدهای تکراری مراکز فعالی به نام آغازگر شکل می‌گیرند و هر یک از این مراکز به واحدهای تکراری دیگر اضافه شده و رشد پلیمر ادامه می‌یابد . از نظر تئوری درجه پلیمریزاسیون افزایشی می تواند نامحدود باشد, که در این صورت مولکول زنجیره ای بسیار طویلی از اتصال تعداد زیادی واحدهای تکراری به یکدیگر شکل می گیرد. اما عملا رشد زنجیر به صورت نامحدود صورت نمی گیرد.هر چه قدر تعداد مراکز فعال یا آغازگرهای شکل گرفته بیشتر باشد , تعداد زنجیرها زیادتر و نتیجتا طول زنجیرها کوچکتر می‌شود و بدین دلیل است که خواص پلیمرها تغییر می‌کند. البته سرعت رشد نیز در اندازه طول زنجیرها موثر است . هنگامی که واحدهای تکراری تمام و زنجیرها به یکدیگر متصل شوند, رشد خاتمه می‌یابد. از دیگر روش‌های پلیمریزاسیون, پلیمریزاسیون مرحله‌ای است که در آن منومرها با یکدیگر واکنش شیمیایی داده و پلیمرهای خطی را به وجود می‌آورند. در بسیاری از واکنش‌های پلیمریزاسیون مرحله ای مولکول کوچکی به عنوان محصول فرعی شکل می گیرد . این نوع واکنش‌ها گاهی پلیمریزاسیون کندنزاسیونی نیز نامیده می‌شوند.08