1- کاشت چای در زمین های جنگلی یا مخروبه:
با توجه به اینکه در این نوع زمین ها معمولا بوته ها و درخچه هایی که با آب و هوای شمال سازگاری دارند، رشد کرده اند،لازم است با شخم عمیق تمامی آنها را ریشه کن کنیم.در غیر اینصورت ممکن است دوباره رشد کرده، موجب آلودگی اراضی و در نهایت کم شدن مواد غذایی شوند. همچنین ممکن است انواع بیماری های قارچی و باکتریایی را به وجود آورده، و از این طریق به بوته های چای آسیب وارد کنند. علف های هرز و بقایای ریشه ها را از باغ بیرون ببریم و از آتش زدن آنها در محوطه باغ خودداری کنیم. زیرا در صورت سوزانیدن در محوطه باغ مواد برجای مانده، اسیدیته خاک را پایین می آورد.
2- کاشت چای در زمین های چایکاری شده:
در این شرایط ممکن است زمین به دلیل برداشت های سالانه ضعیف شده باشد، در نتیجه به منظور حاصلخیزی و تامین مواد آلی، نفوذ پذیری و قدرت نگهداری رطوبت و جلوگیری از سفت شدن خاک باید به کشت گیاهان کود سبز (مثل:باقلا، سویا و لوبیای چشم بلبلی) اقدام کرد تا محیط مناسبی جهت رشد بوته های چای به وجود آید. اگر حاصلخیزی زمین کم باشد باید برای مدت دو سال متوالی اقدام به کاشت گیاهان مذکور کرده و هرساله قبل از گل کردن آنها را با شخم عمیق در زیر خاک دفن می کنند. زیرا این گیاهان بعد از پوسیده شدن مواد آلی خاک را افزایش می دهند.
3- کاشت چای در زمین های شیب دار:
با توجه به اینکه چای گیاهی است که به منظور استفاده از برگهای آن کاشته می شود،در نتیجه به دنبال برداشت زیاد محصول و انجام هرس های گوناگون،همچنین جمع آوری شاخ و برگ های حاصل از هرس و خارج کردن آنها از باغ جهت سوزاندن، مواد غذایی خاک بتدریج به مصرف رسیده و کم میشود. عمل فرسایش خاک در این نوع زمین ها که به خاطر باران های سیل آسای پاییزی و زمستانی رخ می دهد،موجب می شود که مواد غذایی خاک برای رشد گیاه به حداقل برسد.در نتیجه برای جلوگیری از خطر آبهای هرز و فرسایش خاک، تراس بندی زمین، یعنی افکن هایی که زمین را به شکل پلکانی در آورد ضرورت دارد.هر اندازه شیب زمین بیشتر باشد، عرض افکن ها کمتر است.حداقل عرض افکن ها نباید از 21 متر کمتر باشد.
4- کاشت چای در زمین های جلگه ای دشت ها:
در این نوع زمین ها لازم است که از خاک با به کارگیری روش های گوناگون حفاظت شود. برای مثال یکی از روش ها احداث شبکه زهکشی است. هدف از زهکشی حفظ رطوبت خاک در یک حد متعادل و هدایت آب های مازاد بر احتیاج بوته های چای به خارج از محوطه باغ است. به کمک اساسی زهکش ها می توان سطح آبهای زیرزمینی را تا 90 سانتی متر از سطح خاک پایین تر برد. نقش اساسی زهکش ها جلوگیری از خفگی ریشه های چای در اثر رطوبت زیاد است. بهترین روش زهکشی باغ های چای احداث و ایجاد کانال های روباز است. قبل از کاشت بوته های چای باید یک موضوع دیگر مورد توجه قرار گیرد و آن ایجاد جاده بین قطعات چایکاری شده است که عرض این جاده در باغ هایی که در دشت ها احداث شه اند باید به اندازه ای باشد که وسایل نقلیه موتوری بتوانند براحتی در آنها رفت و آمد کنند. در صورتی که باغ چای بر روی تپه ها واقع شده باشد عرض جاده باید به اندازه ای باشد که چهارپایان با بار بتوانند بین قطعات حرکت کنند. هر اندازه تعداد جاده در باغ چای زیادتر باشد عملیات مختلف داشت و برداشت بهتر و آسان تر انجام می گیرد.
